Obiekt określany jest jako
grodzisko pierścieniowate z czterema wałami. Identyfikowany jest z ośrodkiem kasztelańskim w Rudzie i datowany na okres wczesnego średniowiecza.
Pole Widoradz wymienione zostało w 1485 roku, ale brak jest wzmianek o warowni. Z badań na tym terenie, które zostały przeprowadzone dość dokładnie wiadomo, iż był to całkowicie drewniany obiekt o wielkich walorach obronnych. Funkcjonował on jednak nie we wczesnym średniowieczu, ale od połowy wieku XIII do II połowy wieku XIV, używany był prawdopodobnie przez urzędników książąt dzielnicowych, aż do czasów Władysława Opolczyka.
Podczas badań archeologicznych odkryto tu m.in. groty bełtów, noże, klucze, podkowy, ostrogi i znaczną liczbę fragmentów ceramiki. Do najciekawszych obiektów, jakie tu wydobyto zaliczono zabytki kolce – kotwice i sztylet – mizerykordię, pochodzące z Czech. Znaleziska te wskazują, że w grodzie działała załoga wojskowa. W 1561 r. wspomniano o rowie odprowadzającym wodę z grodziska do stawu.
Z racji położenia grodziska w niewielkiej kotlinie, wówczas w miejscu odludnym, powstało wiele legend. Jedna z nich wspomina o zapadniętym zamku diabła
Diabła Widoradzkiego Rokity, (którego charakter miał być podobny do łęczyckiego Boruty) oraz o najeździe Tatarów na Wieluń w 1241 r., których miały pochłonąć tutejsze bagna. (2006/2007)
Widoradz położony jest tuż przy granicy
Wielunia, na wschód od niego. Dojazd ulicą Polskiej Organizacji Wojskowej. (2006-2010)
Tekst: Tomasz Szwagrzak
Zdjęcia: Zbigniew Bereszyński, Paweł Usielski
Stan: pozostałości grodziska
wieś, gmina Wieluń
Grodzisko w Widoradzu.