Artykuły    Trasy    Download    Media    Słownik    Spis    Mapa    Noclegi    Połączenia    Linki    Historia    Prawa    Kontakt   

wybierz Chojny (dwór)

Pierwotnie pałac był zaprojektowany jako obiekt reprezentacyjno-handlowy i mieszkalny. Jednak projekty rozbudowy obiektu przeszły długą drogę. W roku 1887 Poznański zakupił skromną kamienicę na rogu ulic Ogrodowej i Stodolnianej (dzisiejsza ulica Zachodnia). Została ona mocno przebudowana w latach 1888-1903.

Nad budową rezydencji pracowali wybitni architekci. Autorem pierwszego projektu z roku 1888 był Hilary Majewski – absolwent Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Pełnił on też funkcję architekta miejskiego w latach 1872-1892, a więc w okresie największego rozwoju miasta.

Następnie nad wyglądem pałacu pracowali Juliusz Jung i Dawid Rosenthal. Wtedy to powstała wersja wyglądu w stylu renesansu francuskiego. Została ona zrealizowana tuż przed śmiercią Poznańskiego (w roku 1900). Wtedy wyeksponowano w pałacu funkcje reprezentacyjno-mieszkalne i magazynowe.

Kolejną decyzję o modernizacji podjęto w roku 1901. Projektantem i realizatorem był Adolf Zelingson pod nadzorem Franciszka Chełmińskiego. Prace zakończono w roku 1903. Wtedy pałac otrzymał wygląd podobny do dzisiejszego. Wnętrzom nadano bogaty, pełen przepychu charakter, a główny korpus budynku otrzymał monumentalny, neobarokowy wygląd z bogatą dekoracją i alegorycznymi rzeźbami gloryfikującymi przemysł i podkreślającymi rolę fabrykanta w mieście. Nad budynkiem dominowały kopuły kryjące reprezentacyjną jadalnię i salę balową. Ten układ pomieszczeń znajduje swe odzwierciedlenie w kompozycji fasady. Wygląd ogólny budowli posiada motywy nawiązujące do sztuki starożytnej i kultury żydowskiej. Wystrój pałacu jest elektyczny i nawiązuje do stylów historycznych przy jednoczesnym zastosowaniu dekoracji secesyjnej.

Korpus główny pełnił funkcje reprezentacyjne. Poza jadalnią i salą balową na piętrze znajdowały się saloniki, a na piętrze w pawilonie połączonym bezpośrednio z pałacem – pomieszczenia biurowe i giełdowe. W skrzydle bocznym, na dole usytuowane były magazyny wyrobów gotowych, a na piętrze apartament mieszkalny, pokoje gościnne oraz ogród zimowy przykryty szklanymi kopułami.

W okresie międzywojennym pałac mieścił biura Urzędu Wojewódzkiego. Nastąpiły kolejne przebudowy, które były początkiem degradacji i zubożenia wyglądu obiektu. W roku 1934 zlikwidowano ogród zimowy, a podczas okupacji hitlerowskiej przerobiono sień i przebudowano sale w skrzydle południowym, w tym salę balową.

Po wojnie ponownie właścicielem pałacu został Urząd Wojewódzki. W latach pięćdziesiątych dobudowano skrzydło północne, które zamknęło i znacznie zmniejszyło ogród pałacowy.

W roku 1975 powstaje Muzeum Historii Miasta Łodzi i przystępuje do odtworzenia pałacu w dawnej formie z czasów fabrykanckich. Pomieszczenia odzyskały dawny wygląd, wyposażono je w meble z XIX wieku, a także dzieła malarskie łódzkich artystów. Prace trwają do dzisiaj i mają na celu pokazanie, jak wyglądały wnętrza pałaców rodów fabrykanckich z czasów największej świetności Łodzi.

Pałac znajduje się w centrum miasta na rogu wyżej wspomnianych ulic, kilkaset metrów na północny-zachód od Placu Wolności. Nietrudno zauważyć monumentalny budynek. W pałacu siedzibę ma Muzeum Historii Miasta Łodzi. Obok pałacu wyrosło niedawno wielkie centrum handlowo-rozrywkowo-kulturowe “Manufaktura”. Jest to jeden z największych tego typu obiektów nie tylko w Polsce, ale i Europie, oraz jedna z największych rewitalizacji obiektów pofabrycznych na naszym kontynencie. Miejsce to stało się już jedną z wizytówek Łodzi. (2004-2009)